Wysoki prestiż przyniosły rycerstwu krucjaty. Ta warstwa społeczna wyróżniała się spośród innych wojowaniem, a także była bardzo zróżnicowana społecznie pod względem majątkowym i prawnym. Słowo Miles oznaczało rycerza, jednak nie było równoznaczne z terminem nobilis, które określało człowieka szlachetnie urodzonego, czyli o wyższej pozycji społecznej dzięki związkom krwi. Istniało powszechne przekonanie, że każdy szlachcic mógł być pasowany na rycerza, jednak nie każdy rycerz był szlachcicem. Podział na wyższe i niższe rycerstwo zależał od różnic prawnych i majątkowych
Rytuał rycerski i kultura dworska
Początki pasowania na rycerza sięgają końca X w. Wywodzi się ona ze starych zwyczajów germańskich oraz pogańskich rytuałów inicjacyjnych(obrzędy, za sprawą których młodzieniec stawał się dorosłym człowiekiem, jak również przy przyjmowaniu nowego członka do jakiejś kasty).Dzięki wpływowi idei „wojny świętej” zyskała ona charakter obrzędu religijnego.
Kodeks honorowy obejmował obronę słabych( wdów i sierot), pomoc bliźniemu, służenie słusznej sprawie, prześladowanie wrogów Kościoła, a także złoczyńców. oraz nakaz wierności. Obowiązywał on wszystkich rycerzy. Do głównych cnót rycerskich należała odwaga i waleczność. Okazją do ćwiczenia w rzemiośle wojennym była nie tylko wojna, lecz także zawody szermiercze, turnieje rycerskie i polowania.
Dworski styl życia stał się jednym z najistotniejszych elementów kultury warstwy feudalno-rycerskiej. Rozkwitła ona na dworach monarszych oraz w zamkach feudalnych. Styl bycia i życia dworskiego szlachcica demonstrował jego bogactwo, a także prestiż. Można do tego zaliczyć jego mieszkanie( jakim był często zamek, bądź ufortyfikowany dwór lub wieża), ubranie wykonane ze wspaniale barwionych i najdroższych materiałów, jak również wyśmienicie przygotowane obfite jedzenie. Życie feudała upływało na próżniactwie i rozrywce, otoczony służbą i zbrojnymi oddawał się bezproduktywnym zajęciom. Nie wliczając potyczek wojennych, często stosował przemoc także w czasie polowania i turniejów. Większość wolnego czasu zajmowały mu gry( bile, szachy, kości), zabawy połączone z tańcami, popisy żonglerów, grajków, ludzi z niedźwiedziami czy recytacje średniowiecznych poetów zwanych trubadurami.
Rytuał rycerski i kultura dworska
Początki pasowania na rycerza sięgają końca X w. Wywodzi się ona ze starych zwyczajów germańskich oraz pogańskich rytuałów inicjacyjnych(obrzędy, za sprawą których młodzieniec stawał się dorosłym człowiekiem, jak również przy przyjmowaniu nowego członka do jakiejś kasty).Dzięki wpływowi idei „wojny świętej” zyskała ona charakter obrzędu religijnego.
Kodeks honorowy obejmował obronę słabych( wdów i sierot), pomoc bliźniemu, służenie słusznej sprawie, prześladowanie wrogów Kościoła, a także złoczyńców. oraz nakaz wierności. Obowiązywał on wszystkich rycerzy. Do głównych cnót rycerskich należała odwaga i waleczność. Okazją do ćwiczenia w rzemiośle wojennym była nie tylko wojna, lecz także zawody szermiercze, turnieje rycerskie i polowania.
Dworski styl życia stał się jednym z najistotniejszych elementów kultury warstwy feudalno-rycerskiej. Rozkwitła ona na dworach monarszych oraz w zamkach feudalnych. Styl bycia i życia dworskiego szlachcica demonstrował jego bogactwo, a także prestiż. Można do tego zaliczyć jego mieszkanie( jakim był często zamek, bądź ufortyfikowany dwór lub wieża), ubranie wykonane ze wspaniale barwionych i najdroższych materiałów, jak również wyśmienicie przygotowane obfite jedzenie. Życie feudała upływało na próżniactwie i rozrywce, otoczony służbą i zbrojnymi oddawał się bezproduktywnym zajęciom. Nie wliczając potyczek wojennych, często stosował przemoc także w czasie polowania i turniejów. Większość wolnego czasu zajmowały mu gry( bile, szachy, kości), zabawy połączone z tańcami, popisy żonglerów, grajków, ludzi z niedźwiedziami czy recytacje średniowiecznych poetów zwanych trubadurami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz