Krucjaty:
1096 r. – pierwsza krucjata
1204 r. – zdobycie Konstantynopola krzyżowców
1292 r. – upadek ostatniej twierdzy krzyżowców, Akkon
Przejawem ekspansji Europy Zachodniej były przede wszystkim wyprawy krzyżowe. U progu drugiego tysiąclecia chrześcijaństwo rozszerzyło swoje granice w Europie. Objęło Kraje słowiańskie oraz skandynawskie, a z Półwyspu Pirenejskiego zaczęto wypierać Arabów.
W 1095 r. papież Urban II rzucił hasło „wojny świętej” z Turkami. Według niego zabili oni i wzięli oni do niewoli wielu chrześcijan, jak również zniszczyli kościoły i Królestwo Boże. Pielgrzymowanie do Grobu Świętego stało się niemożliwe, ponieważ zajęli Jerozolimę. Na apel papieża odpowiedziano masowo i natychmiast. Ziemie wyzwalane przez krzyżowców spod panowania muzułmanów uznane zostały za własność Stolicy Apostolskiej. Na tej podstawie można stwierdzić, iż był to element polityki papiestwa walczącego z cesarstwem. Istotną rolę w podjęciu apelu papież odegrały nastroje religijne, wywołane w X w. przez ruch reformy Kościoła.
Obiecywane zbawienie i bogactwa pobudziły do działania najpierw grupy najuboższe, które szukały lepsze warunki życia z powodu panującego wówczas głodu. Przywódcami pierwszej wyprawy krzyżowej byli pretendenci do tronu, młodsi synowie władców, którzy zostali pozbawieni prawa dziedziczenia. Liczyli oni na to, iż zdobędą dla siebie państwa i władzę na Wschodzie poprzez drogę podboju. Zamiar ten faktycznie zrealizowali.
Pierwsza krucjata zakończyła się katastrofą. Sześćdziesięciotysięczną „ armię” krzyżowców stanowili w większości ubodzy rycerze, wygłodniali chłopi i zwykli przestępcy. Gdy ich wędrówka przez szlak prowadzony przez Europę dobiegła końca i dotarli wreszcie do Azji Mniejszej ich armia była zdziesiątkowana. Seldżukowie rozbili ich doszczętnie. Część z nich zginęła, a ocalałych sprzedano jako niewolników. Tragedia ta przyspieszyła zorganizowanie odpowiedniej ekspedycji militarnej rycerstwa. Pomimo tego, iż liczyła zaledwie ok. 5 tys. rycerzy odniosła ogromne sukcesy. W 1099 r. zdobyto Jerozolimę . poprzez brutalne mordy i złupieniem miasta. W Ciągu zaledwie 20 lat wyparli muzułmanów z wybrzeża Morza Śródziemnego. Były to tereny od Cylicji po Deltę Nilu. Powstały na nich małe państwa feudalne: Królestwo Jerozolimskie, a także podległe mu hrabstwo Trypolisu, księstwo Antiochii oraz hrabstwo Odessy. Wszystkie były pod władzą przywódców tej wypr
1096 r. – pierwsza krucjata
1204 r. – zdobycie Konstantynopola krzyżowców
1292 r. – upadek ostatniej twierdzy krzyżowców, Akkon
Przejawem ekspansji Europy Zachodniej były przede wszystkim wyprawy krzyżowe. U progu drugiego tysiąclecia chrześcijaństwo rozszerzyło swoje granice w Europie. Objęło Kraje słowiańskie oraz skandynawskie, a z Półwyspu Pirenejskiego zaczęto wypierać Arabów.
W 1095 r. papież Urban II rzucił hasło „wojny świętej” z Turkami. Według niego zabili oni i wzięli oni do niewoli wielu chrześcijan, jak również zniszczyli kościoły i Królestwo Boże. Pielgrzymowanie do Grobu Świętego stało się niemożliwe, ponieważ zajęli Jerozolimę. Na apel papieża odpowiedziano masowo i natychmiast. Ziemie wyzwalane przez krzyżowców spod panowania muzułmanów uznane zostały za własność Stolicy Apostolskiej. Na tej podstawie można stwierdzić, iż był to element polityki papiestwa walczącego z cesarstwem. Istotną rolę w podjęciu apelu papież odegrały nastroje religijne, wywołane w X w. przez ruch reformy Kościoła.
Obiecywane zbawienie i bogactwa pobudziły do działania najpierw grupy najuboższe, które szukały lepsze warunki życia z powodu panującego wówczas głodu. Przywódcami pierwszej wyprawy krzyżowej byli pretendenci do tronu, młodsi synowie władców, którzy zostali pozbawieni prawa dziedziczenia. Liczyli oni na to, iż zdobędą dla siebie państwa i władzę na Wschodzie poprzez drogę podboju. Zamiar ten faktycznie zrealizowali.
Pierwsza krucjata zakończyła się katastrofą. Sześćdziesięciotysięczną „ armię” krzyżowców stanowili w większości ubodzy rycerze, wygłodniali chłopi i zwykli przestępcy. Gdy ich wędrówka przez szlak prowadzony przez Europę dobiegła końca i dotarli wreszcie do Azji Mniejszej ich armia była zdziesiątkowana. Seldżukowie rozbili ich doszczętnie. Część z nich zginęła, a ocalałych sprzedano jako niewolników. Tragedia ta przyspieszyła zorganizowanie odpowiedniej ekspedycji militarnej rycerstwa. Pomimo tego, iż liczyła zaledwie ok. 5 tys. rycerzy odniosła ogromne sukcesy. W 1099 r. zdobyto Jerozolimę . poprzez brutalne mordy i złupieniem miasta. W Ciągu zaledwie 20 lat wyparli muzułmanów z wybrzeża Morza Śródziemnego. Były to tereny od Cylicji po Deltę Nilu. Powstały na nich małe państwa feudalne: Królestwo Jerozolimskie, a także podległe mu hrabstwo Trypolisu, księstwo Antiochii oraz hrabstwo Odessy. Wszystkie były pod władzą przywódców tej wypr
Zakony rycerskie.
Część rycerzy stanowiących siłę militarna Królestwa Jerozolimskiego, zorganizowała się w zakony. Powstały one z bractw zakładanych dla zapewnienia bezpieczeństwa oraz opieki dla pielgrzymów. Templariusze, joannici, a także Zakon Najświętszej Panny Marii( Krzyżacy) szybko się wzbogacili i zdobyli niezależność, ponieważ podlegali bezpośrednio papieżowi. Na czele tych zakonów stali wielcy mistrzowie, a komutrowie zarządzali poszczególnymi domami zakonu. Każdy wstępujący do zakony rycerz składał śluby zakonne, jak również przysięgał walczyć z poganami.
Bilans krucjat.
Część rycerzy stanowiących siłę militarna Królestwa Jerozolimskiego, zorganizowała się w zakony. Powstały one z bractw zakładanych dla zapewnienia bezpieczeństwa oraz opieki dla pielgrzymów. Templariusze, joannici, a także Zakon Najświętszej Panny Marii( Krzyżacy) szybko się wzbogacili i zdobyli niezależność, ponieważ podlegali bezpośrednio papieżowi. Na czele tych zakonów stali wielcy mistrzowie, a komutrowie zarządzali poszczególnymi domami zakonu. Każdy wstępujący do zakony rycerz składał śluby zakonne, jak również przysięgał walczyć z poganami.
Bilans krucjat.
Współcześni historycy podkreślają przewagę zjawisk oraz skutków negatywnych krucjat w znaczeniu dla średniowiecznej Europy. Ogromne korzyści przyniosły jednak dwum siłom: papiestwu i miastom włoskim. Aż do 1204 r. wzrastał autorytet papiestwa dzięki wyprawom krzyżowym. Przyniosły one także znaczne pomnożenie majątku kościelnego. Miasta włoskie, jak również niektóre miasta południowej Francji i Katalonii dorobiły się ogromnych fortun np. dzięki zaopatrywaniu Królestwa Jerozolimskiego. „Wojna święta” z muzułmanami nie przyniosła jej uczestnikom odrodzenia moralnego. Grabieże i mordy już do pierwszej wyprawy były udziałem krzyżowców. Krucjaty odebrały życie tysiącom istnień ludzkich. Było to skutkiem nie tylko krwawych bitew lecz także z powodu głodu i zaraz.
por. Halina Manikowska, Julia Tazbirowa, Historia. Średniowiecze, Warszawa 1988, s. 86-91.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz