„ Pieśń o Rolandzie.”
Autor nieznany.
Pieśń jest znana z kilku różniących się kopii pochodzących z XII-XIV w. Oryginał nie został zachowany, a jego powstanie datowane jest zazwyczaj na XI w.
Ten epicki poemat koncentruje się wokół wojennej wyprawy w 778 r. Karola Wielkiego (władcy Franków) do Hiszpanii zajętej przez niewiernych zwanych Saracenami. W Pieśni tej opisano zwycięstwo nad poganami, zdobycie Hiszpanii oraz tragiczna klęska tylnej straży armii, która w trakcie powrotu do Francji zastała zdradziecko zaskoczona w wąwozie Ronceval, gdzie została wycięta po bohaterskiej obronie. Zginął wtedy kwiat rycerstwa, w tym również hrabia Ronald, siostrzan Karola który jest bohaterem poematu.
Opis śmierci Ronalda jest wzorcową ilustracją aktu godnego umierania, jako człowiek wierny obowiązkom stanu rycerskiego i chrześcijańskiego, który spotyka się z nieuniknioną ostatecznością. Jako ostatni z umierających oglądał przerażającą klęskę rycerstwa i opłakiwał poległych towarzyszy broni. W poprzedzających jego śmierć scenach przeważały głównie opisy zbiorowe, lecz zgon Ronalda narrator szczególnie wyeksponował. Każdy szczegół jego zachowania nacechowany jest symboliczną treścią . Nawet jego wcześniejsza, z pozoru straceńcza decyzja nie wzywania posiłków do walki z wrogiem , kierowana była poczuciem rycerskiego honoru. Dopiero gdy zobaczył masakrę swoich rycerzy zadą w czarodziejski róg. Ten właśnie rycerski zwyczaj normuje godne, przedśmiertne zachowanie się mężnego Ronalda, przezwyciężającego słabość ciała, w sposób świadomy i ceremonialny, jak również po chrześcijańsku przeżył ostatni akt. Śmierć Ronalda dokonuje się w szczególnej scenerii, która po jego agonii tworzy harmonie z cudownymi zdarzeniami. Bohater leżąc pod sosną obrócił twarz w stronę Hiszpanii. Bijąc się w piersi prosi Boga o przebaczenie. Ofiarował mu swą prawą rękawicę po czym ze złożonymi rękami wyzionął ducha.
Jest to klasyczny przykład eposu rycerskiego, prezentujący dwa znane wzorce: rycerza i władcy. W utworze można odnaleźć typ zdrajcy (Ganelona) oraz ukochanej Ronalda (Oda). W Tym poemacie można zaobserwować także aniołów, którzy wspomagali chrześcijan.
Autor nieznany.
Pieśń jest znana z kilku różniących się kopii pochodzących z XII-XIV w. Oryginał nie został zachowany, a jego powstanie datowane jest zazwyczaj na XI w.
Ten epicki poemat koncentruje się wokół wojennej wyprawy w 778 r. Karola Wielkiego (władcy Franków) do Hiszpanii zajętej przez niewiernych zwanych Saracenami. W Pieśni tej opisano zwycięstwo nad poganami, zdobycie Hiszpanii oraz tragiczna klęska tylnej straży armii, która w trakcie powrotu do Francji zastała zdradziecko zaskoczona w wąwozie Ronceval, gdzie została wycięta po bohaterskiej obronie. Zginął wtedy kwiat rycerstwa, w tym również hrabia Ronald, siostrzan Karola który jest bohaterem poematu.
Opis śmierci Ronalda jest wzorcową ilustracją aktu godnego umierania, jako człowiek wierny obowiązkom stanu rycerskiego i chrześcijańskiego, który spotyka się z nieuniknioną ostatecznością. Jako ostatni z umierających oglądał przerażającą klęskę rycerstwa i opłakiwał poległych towarzyszy broni. W poprzedzających jego śmierć scenach przeważały głównie opisy zbiorowe, lecz zgon Ronalda narrator szczególnie wyeksponował. Każdy szczegół jego zachowania nacechowany jest symboliczną treścią . Nawet jego wcześniejsza, z pozoru straceńcza decyzja nie wzywania posiłków do walki z wrogiem , kierowana była poczuciem rycerskiego honoru. Dopiero gdy zobaczył masakrę swoich rycerzy zadą w czarodziejski róg. Ten właśnie rycerski zwyczaj normuje godne, przedśmiertne zachowanie się mężnego Ronalda, przezwyciężającego słabość ciała, w sposób świadomy i ceremonialny, jak również po chrześcijańsku przeżył ostatni akt. Śmierć Ronalda dokonuje się w szczególnej scenerii, która po jego agonii tworzy harmonie z cudownymi zdarzeniami. Bohater leżąc pod sosną obrócił twarz w stronę Hiszpanii. Bijąc się w piersi prosi Boga o przebaczenie. Ofiarował mu swą prawą rękawicę po czym ze złożonymi rękami wyzionął ducha.
Jest to klasyczny przykład eposu rycerskiego, prezentujący dwa znane wzorce: rycerza i władcy. W utworze można odnaleźć typ zdrajcy (Ganelona) oraz ukochanej Ronalda (Oda). W Tym poemacie można zaobserwować także aniołów, którzy wspomagali chrześcijan.
por Maria Adamczyk, Bożena Chrząstowska, Józef Tomasz Pokrzywniak, Starożytność- oświecenie, wyd. 14, Warszawa 2000, s. 165-168.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz